As time goes by...
Ήταν το καλύτερο από τα τραγούδια της ταινίας Casablanca με τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και την Ίνγκριντ Μπέργκμαν. Την είδα όταν ήμουν -πολύ- νέος, όμως, για κάποιο λόγο που έχει να κάνει με τις πρώτες εμπειρίες από τον κινηματογράφο, με συνοδεύει σε όλη μου τη ζωή σαν «χαλί» σε μια χωρίς αρχή και τέλος εκπομπή. Ο χρόνος περνάει, οι εποχές αλλάζουν. Από τα ραδιόφωνα με τις λυχνίες περάσαμε στις δορυφορικές εκπομπές, και το Διαδίκτυο έφερε τους ανθρώπους κοντά, αλλά προκάλεσε την -χωρίς ελπίδα αντιστροφής για τα επόμενα 200 χρόνια- υποταγή στις ελίτ που φυλακίζουν, βομβαρδίζουν και δολοφονούν εκατομμύρια αθώους, για να εξασφαλίσουν την ποιότητα της μπετούγιας των θωρακισμένων Mercedes τους. Το μακελειό της Γάζας με τους 1.500 νεκρούς (οι μισοί παιδιά και γυναίκες) και τους 4.500 τραυματίες έδειξε το αληθινό πρόσωπο της γελοιότητας που αποκαλείται «διεθνής κοινότητα» και τη σύμπραξη της χώρας όπου ανθεί η... Δημοκρατία των πλουσίων και ισχυρών (ΗΠΑ). Για τα Πινόκιο της ΕΕ δεν υπάρχει χαρακτηρισμός. Ψοφοδεή, εξαρτημένα από τους WASP και τις αναμνήσεις των ξεπεσμένων Αυτοκρατοριών, υπακούουν στο δικό τους γνωμικό, που λέει πως «absolute power corrupts absolutely» (η απόλυτη δύναμη διαφθείρει απόλυτα). Δε θα πω τίποτα για το κράτος-μαριονέτα που ακούσει στο όνομα «Ελλάς». Το χωράφι έχει δοθεί αντιπαροχή εδώ και καιρό (όσοι ενδιαφέρονται ας επισκεφθούν, μεταξύ άλλων, τα blog: http://www.ifestos.edu.gr/, www.strtegy.gr και http://infognomonpolitics.blogspot.com/, και «θα φρίξει το μάτι τους»). Σε αυτό το περιβάλλον λειτουργεί -εδώ και 40 χρόνια- ένα άλλο, παγκόσμιο φαινόμενο: Η ελληνική αγορά αυτοκινήτου. Όπως ίσως γνωρίζετε, το ελληνικό «κράτος» βασίζει την ύπαρξή του σε δύο πηγές εσόδων: στη φορολογία του «γιωταχί» και στις κοινοτικές επιχορηγήσεις. Υπάρχουν -ακόμα- και μερικές χιλιάδες πολίτες (απομεινάρια της Εποχής της Αξιοπρέπειας) που πληρώνουν φόρους, αλλά η συνεισφορά τους είναι, συγκριτικά, ασήμαντη. Η αγορά έχει περάσει από όλες τις φάσεις της ελληνικής σχιζοφρένειας. Από την quota, τα μονόζυγα και τη μαύρη αγορά μέχρι τις αποσύρσεις. Τα τελευταία 10 χρόνια, στο πλαίσιο της «σοσιαλιστικής», εκσυγχρονιστικής και νεοφιλελεύθερης πολιτικής του «βλέπουμε και κάνουμε», η χώρα έσπασε όλα τα παγκόσμια ρεκόρ σε Mercedes και Cayenne per capita, ξεπερνώντας τις αγορές των ΗΠΑ, της Γερμανίας και της Ελβετίας. Οι αριθμοί των «πολυτελών» αυτοκινήτων που κυκλοφορούν σε μια χώρα που δεν παράγει ούτε οδοντογλυφίδες κόβουν την ανάσα. Δωδεκάμισι χιλιάδες «Μερσεντέ», ο ΣΕΑΑ ξέρει πόσες «Μπεμβέ» και ο Μαμωνάς πόσες Φεράρι, Μαζεράτι, Τζάγκιουαρ και Μπέντλεϊ κυκλοφορούν στην Ελλάδα. Ο πλούτος (και το μαύρο χρήμα) προκαλούν ίλιγγο - αλλά έτσι δε γίνεται σε όλες τις χώρες που δεν έχουν αύριο; Ρε συ, Καββαθά, γράφει (πάλι) αναγνώστης. Εσύ δεν είσαι που βγάζεις το μεγαλύτερο περιοδικό για αυτοκίνητα στην Ελλάδα; Πλάκα μας κάνεις; Μεγάλο το δίκιο του, με μια -απαραίτητη- σημείωση: 38 χρόνια τώρα αυτό το περιοδικό και ο γράφων έδωσαν όχι απλώς μάχες, αλλά αγώνες για να φτιαχτεί κάτι (όχι απαραίτητα ολόκληρα αυτοκίνητα) στην Ελλάδα, πάντα με το ίδιο αποτέλεσμα, την απόρριψη και την ειρωνεία. Έτσι, 38 χρόνια μετά, συνεχίζω να λειτουργώ -ακόμη- στην εικονική μου πραγματικότητα. Η οποία πραγματικότητα... ... που οι λαοί κυβερνώνται από Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και Επιτροπές Σωτηρίας, είναι εδώ. Εκατομμύρια κάμερες παρακολουθούν και καταγράφουν κάθε κίνηση. Δέκτες GPS δίνουν τη θέση μας σε εκείνους που ελέγχουν τα πάντα, ακόμα και τη σκέψη. Το αντικείμενο πάνω στο οποίο βασίστηκε η γέννηση και η ζωή των 4Τ άλλαξε. Από μέσο για την ενίσχυση της οικονομίας, για τη δημιουργία χιλιάδων θέσεων εργασίας, για την ελεύθερη μετακίνηση, τη μάθηση, τη χαρά και το συναγωνισμό μεταβλήθηκε σε οικιακή συσκευή ή μέσο -χυδαίας- επίδειξης. Εκτός από μερικές δεκάδες χιλιάδες εξαιρέσεις ανθρώπων, που το χρησιμοποιούν για τη δουλειά τους, έγινε μέσο στήριξης των οικονομιών των χωρών που διαθέτουν αυτοκινητοβιομηχανία. Ο περιούσιος λαός δανείζεται (με επιτόκιο 4,5%) για να ψωνίσει χλίδα και ματαιοδοξία. Κάθε μήνα οι 4Τ (και άλλα... 36 αυτοκινητικά περιοδικά και εφημερίδες) είναι γεμάτοι από φωτογραφίες ξένων κατασκευών. Λαός ψώνιο σε μια εποχή που αυτό που μετράει είναι η ισχύς στην παιδεία, στον πολιτισμό αλλά και, κυρίως, στο στρατιωτικό τομέα. Κάθε μήνα οδηγώ -ακόμη- όλα τ’ αυτοκίνητα που έρχονται στο περιοδικό, κι έχω γνώμη και άποψη για το καθένα από αυτά. Από το έξυπνο, πρακτικό και χρηστικό Toyota iQ μέχρι την Bentley GT των 610 ίππων και το ανανεωμένο Avensis (που θα έπρεπε να έχει καλύτερη απόσβεση στην πίσω ανάρτηση και κινητήρα με λιγότερο θόρυβο). Έγραψα «Bentley» και το εννοώ, γιατί η αντιπροσωπία με έκανε ...Κροίσο για μία εβδομάδα, δίνοντάς μου μια Continental GT Speed με κινητήρα... 610 ίππων! Μόλις βγήκα στη Βουλιαγμένης ένιωσα πως με σημάδευαν δέκα RPG, αλλά ύστερα από 10 λεπτά «ηρέμησα». Για κάποιον περίεργο λόγο πολλοί οδηγοί κατάλαβαν ότι στο τιμόνι καθόταν η ταπεινότητά μου, άρα «δοκιμή», άρα άφησε να δούμε τι θα γράψει. Προσπάθησα να βρω κάποιο τεχνικό μειονέκτημα, αλλά μάταια. Το supercar με το 12κύλινδρο σε διάταξη W κινητήρα και την εξελιγμένη τετρακίνηση, το διαφορικό Torsen και το «0-100» σε 4,5 δλ. (για ένα αμάξωμα 2,4 τόνων) σε αφήνει άφωνο. ¶φωνο επίσης σε αφήνει το γεγονός ότι οι άνθρωποι που σχεδιάζουν και κατασκευάζουν θωρηκτά σαν την Continental GT πρέπει να ζουν/έρχονται σε/από άλλο πλανήτη. Απόδειξη ότι το εργοστάσιο «δουλεύει» τρεις ημέρες την εβδομάδα επειδή έπεσε η ζήτηση. Από τα ψηλά(;) στα χαμηλά, και βρέθηκε ακόμα ένα αυτοκίνητο που θα με έκανε να περιορίσω τις μετακινήσεις μου με την R1200R και την K1200S, με τις οποίες, το 2008 έκανα, αν το πιστεύετε, 24.000 χλμ. με ήλιο, κρύο και πολλή βροχή. Από τη ζέστη και το κρύο προφυλάσσεσαι με τον κατάλληλο εξοπλισμό, το ίδιο από τη βροχή. Ένα ζευγάρι λεπτές γκέτες και δεν περνάει σταγόνα. Ήταν το Toyota iQ 1.0 με το αυτόματο κιβώτιο (δείτε συγκριτικό τεστ με το Fiat 500 1.2). Φθάνοντας στο σπίτι από το γραφείο κοντοστάθηκα. Κάτι μου έλεγε ότι οδήγησα μια καινούργια πρόταση που, όπως τα Fiat Uno, Peugeot 205 και Toyota Yaris, θα ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο στο βιβλίο της αυτοκίνησης. ¶φησα για μία εβδομάδα τη μοτοσικλέτα και κινήθηκα με το iQ, το οποίο με κάλυψε απόλυτα. Με τις 2+1 θέσεις (ή και 2 για μικρές αποστάσεις) και τις μικροσκοπικές διαστάσεις του (2.895x1.680 χλστ.) «χώνεται» παντού. Οι 68 ίπποι μού φάνηκαν αρκετοί για τα 875 κιλά που ζυγίζει το μοντέλο με το CVT, και το γεγονός ότι κάνει «0-100» σε 15,5 δλ. με άφησε παγερά αδιάφορο, μιας και οι εποχές του pedal to the metal δεν υφίστανται ούτε για τη χώρα μητέρα της σπατάλης, τις ΗΠΑ. Αν έπρεπε να επιλέξω πάντως θα διάλεγα το Fiat 500 ή το Ford Ka, το οποίο δεν έχω οδηγήσει, αλλά διαβάζω καλά λόγια. Δεν μπορεί, λένε φίλοι και συνεργάτες. Η κρίση θα περάσει, και θα έρθουν καλύτερες μέρες. Η κρίση δε θα περάσει, και δε θα έρθουν καλύτερες μέρες - τουλάχιστον για τα επόμενα 8-10 χρόνια. Το πώς θα είναι ο κόσμος μετά τους περιφερειακούς πολέμους που θα γεννήσει κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει. Η μόνη ελπίδα για κάποιας μορφής βελτίωση είναι η Δύση να αντιληφθεί ότι το μοντέλο τέλειωσε. Η φενάκη της παγκοσμιοποίησης πρέπει να ανατραπεί, και το ενδιαφέρον να στραφεί στην κοινωνική πολιτική, που τόσο λοιδορήθηκε από τα golden boys. Για δέκατη φορά θα επαναλάβω (χωρίς ελπίδα ότι θα ακούσει κανείς) πως, όπως ο Ιησούς «γκρέμισε» τον αρχαίο κόσμο, έτσι και η κατά 85% κοινωνική και κατά 15% οικονομική κρίση θα γκρεμίσουν το μοντέλο της απληστίας. Το γράφω από το 1970, το έγραψα τον περασμένο μήνα και στο Πρώτο ΘΕΜΑ, όπου, χρησιμοποιώντας την ιστορία του Γκάι Φοκς, «ζήτησα» από όσους ακόμη σκέπτονται να μην ξεχάσουν όχι την 5η, αλλά τη 17η Νοέμβρη. Αν θέλεις να πολεμήσεις τη διαφθορά, δεν πυρπολείς μαγαζιά μεροκαματιάρηδων, περίπτερα και κάδους σκουπιδιών, αλλά χτυπάς δυνατά και καθαρά την καρδιά του μπότοξ. Όταν ξεκίνησε η αντίδραση, πίστεψα ότι πράγματι πολλοί είχαν θυμηθεί τη 17η Νοεμβρίου, αλλά, καθώς οι μέρες περνούσαν, με τρόμο ανακάλυπτα πως, αντί να την έχουν οδηγό, έκαναν ακριβώς το αντίθετο! Έκαιγαν μικρομάγαζα, έκλεβαν μαγαζιά που πουλούσαν greek art και πυροβολούσαν αστυνομικούς, λες και αυτοί είναι υπεύθυνοι για το μπάχαλο της Τζουτζίας. Από την άλλη, οι πραίτορες(;) πυροβολούσαν μειράκια, βλήματα εξοστρακίζονταν, ενώ αρχηγοί ΜΚΚ (Μη Κυβερνητικών Κομμάτων) πρότειναν ως λύση (σε συνεργασία με τον Μπαρόζο, τον Μπράουν και τον Αλμούνια) μια... ωραία, Παγκόσμια Διακυβέρνηση. Πριν από δύο χρόνια είχα αναδημοσιεύσει κομμάτια από ένα άρθρο του Αμερικανού καθηγητή Διεθνών Σχέσεων στο πανεπιστήμιο Howard της Ουάσινγκτον Γεωγίου Σταύρου στα οποία, μεταξύ άλλων, έγραφε: «... Στο μυαλό πολλών στην Oυάσινγκτον τα Bαλκάνια προσφέρονται για τη δημιουργία μουσουλμανικών κρατιδίων και ως απόδειξη της “αρμονικής” συνύπαρξης χριστιανών και μουσουλμάνων... Αυτό σημαίνει ότι, όπως η Γιουγκοσλαβία, έτσι και η Ελλάδα θα γίνει πεδίο της πιο ύπουλης έκδοσης του πολυ-πολιτισμού, που δεν είναι τίποτα άλλο από τη διάλυση των ενιαίων κοινωνιών...». Κανείς από όσους ασκούν(;) εξωτερική πολιτική δε φαίνεται να γνωρίζει το σχέδιο. Και συνεχίζει: «... Σε αυτό το πλαίσιο η Ελλάδα καλείται να ρίξει το “ελληνικό” της χρώμα, να μοιραστεί μαζί τους τα πλούτη της, να ανοίξει τα σύνορά της και να διευκολύνει το μετασχηματισμό μιας ενιαίας κοινωνίας σε ένα πολυεθνικό βαλκανικό μωσαϊκό... Tο μόνο που χρειάζεται για να γίνουν “λειτουργικά” τα βαλκανο-αιγαιο-μεσανατολικά σενάρια, κατά τη γνώμη των μάνατζερ των βαλκανικών καζίνων, είναι μια γενναία ελληνική ηγεσία που θα “αντιλαμβάνεται” τον ευρύτερο χώρο, πρόθυμη να αποδεχθεί κάποιες “απροσεξίες” και η οποία θα τακτοποιήσει νέες προτεραιότητες, όπως πρώτα τις μπίζνες και τελευταία το εθνικό συμφέρον...». Ύστερα από αυτό λέω μπας και οι επιθέσεις δεν είναι τόσο αθώες όσο φαίνονται, αλλά αποτέλεσμα οργανωμένου σχεδίου, στο οποίο, όπως διάβασα, μπορεί να εμπλέκονται και πράκτορες ενός προτεκτοράτου που φιλοξενεί τη μεγαλύτερη αμερικανική βάση στον πλανήτη, το Camp Bondsteel. Ο βαθμός διάλυσης των υπηρεσιών της Τζουτζίας είναι πλέον τόσο μεγάλος, ώστε ο καθένας μπορεί να σκοτώσει ένα ή δύο παιδιά και να ξεκινήσει μια εκσυγχρονιστική αγγλοκρατία, αμερικανοκρατία, τουρκοκρατία ή μπαροζοκρατία. Έπειτα από 100(;) χρόνια άγριας εκμετάλλευσης του Τρίτου Κόσμου και το όργιο του ευδαιμονισμού, ήρθε η ώρα να πληρωθεί ο λογαριασμός. Το ερώτημα είναι ποιοι θα εισπράξουν και ποιοι θα απομείνουν ζωντανοί μετά την απομάκρυνση από το ταμείο. Το ποιοι άρχισαν να «εισπράττουν» το βλέπουμε ήδη στον οικονομικό γίγαντα, την Ελλάδα. Οι Γερμανοί αγόρασαν τον ΟΤΕ και το αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος, οι Κινέζοι το λιμάνι του Πειραιά, οι άγνωστοι (ακόμη) την Ολυμπιακή, ενώ στην ουρά περιμένουν η ΔΕΗ, η ΕΥΔΑΠ, για να μην αναφερθώ σε περιοχές του κρατιδίου που κινδυνεύουν να απαλλοτριωθούν από μεγάλες ή μικρές δυνάμεις (Τουρκία, FYROM κτλ.). Το παράδειγμα της Ελλάδας είναι ασήμαντο μπροστά στη μετατόπιση της οικονομικής δραστηριότητας (και του πλούτου) από το δυτικό κόσμο στον ανατολικό. Με επικεφαλής την Κίνα, την Ινδία, τη Βραζιλία και την αναγεννημένη και πλούσια σε ενεργειακά αποθέματα Ρωσία, το κέντρο των αποφάσεων μεταφέρεται αργά ανατολικά. Η μόνη οικονομία που θα αντισταθεί, άγνωστο για πόσο καιρό ακόμη, είναι εκείνη των ΗΠΑ, επειδή θα βασιστεί στην κοινωνική αλληλεγγύη - αν και κάποιοι Ρώσοι ακαδημαϊκοί δίνουν πιθανότητες 50-50 ότι οι ΗΠΑ θα διαλυθούν το 2010 σε τρία κομμάτια! Τη στιγμή που γράφω η τηλεόραση δείχνει το «πάρτι» που στήθηκε για την ορκωμοσία του Μπαράκ Ομπάμα. Σε αντίθεση με το κρατίδιο, οι έννοιες «έθνος», «πατρίδα», «ιστορία», «παραδόσεις» έπαιξαν πρωτεύοντα ρόλο. Η προτεσταντική ηθική είναι πανίσχυρη στην αμερικανική κοινωνία, και ίσως αυτή κρατήσει τη χώρα ενωμένη και ανορθώσει την οικονομία. Η εκλογή του Ομπάμα οδηγεί προς αυτήν την κατεύθυνση - αν και πολλοί λένε πως στο παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας ο λύκος παρέμεινε λύκος, παρόλο που ντύθηκε... γιαγιά! Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ Σαράντα δύο χρόνια πριν (το 1967, με την Ελλάδα στο γύψο από τη Χούντα της 21ης Απριλίου) έγραψα ένα διήγημα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Auto Express. Μια πρόσφατη μετακόμιση (ελπίζω η τελευταία πριν από το τέλος) μ’ έκανε να ανοίξω κάπου 50 κούτες, όπου η Σοφία είχε φυλάξει εκατοντάδες φωτογραφίες, slides και memorabilia της Πρώιμης Περιόδου. Ήρθαν στην επιφάνεια τα κιτρινισμένα χειρόγραφα, και σκέφτηκα πως δε θα ήταν κακή ιδέα να το αναδημοσιεύσω. ¶φησα τη γλώσσα και το συντακτικό της εποχής, όμως αυτό δε θα σας εμποδίσει να διαπιστώσετε πόσο προφητικό ήταν. Κάθε ένα από τα σπίτια του μεγάλου, φαρδύ δρόμου έσβησε το φως του στις 11 ακριβώς. Οι άνθρωποι που κατοικούσαν στα μικρά διαμερίσματα έπρεπε να σηκωθούν πρωί να πάνε στις δουλειές τους. Ο μεγάλος, φαρδύς δρόμος ήταν γεμάτος με μικρά, αθόρυβα αυτοκίνητα, που τσουλούσαν πάνω κάτω. Τετράγωνα, στρογγυλά, παραλληλόγραμμα μικρά ηλεκτρικά αυτοκίνητα, που είχαν στα τζάμια τους κολλημένους διάφορους δίσκους και στο εσωτερικό τους χλωμούς ανθρώπους, που κοιτούσαν συνεχώς στους τέσσερις καθρέφτες που υπήρχαν μέσα κι έξω στο αυτοκίνητο. Κανείς θόρυβος δεν έφτανε στα σπίτια. Μόνο ένα πολύ ελαφρό θρόισμα από τα χιλιάδες μικρά λάστιχα. Οι άνθρωποι που τα οδηγούσαν πήγαιναν ή γύριζαν από τα εστιατόρια όπου έφαγαν σε πλαστικά πιάτα με πλαστικά πιρούνια. Ήταν, η ιστορία λέει, μια μεγάλη πόλις. Κι είχε προβλήματα, λέει, με τα καυσαέρια, τους θορύβους και τις μηχανές, και κάποιος βρέθηκε που έσωσε τους κατοίκους της, και σιγά σιγά η πόλις βρήκε τον εαυτό της. Πάνε πολλά χρόνια τώρα. Μόνο οι παλιοί θυμούνται αμυδρά. Αν ρωτήσεις έναν απ’ αυτούς με καλό μνημονικό, θα σου πει πώς ήταν. Ήταν, λένε, τότε που άρχισε η κίνησις για τ’ αυτοκίνητα. Διάφοροι βγήκαν κι είπαν ότι τ’ αυτοκίνητο καταστρέφει τον άνθρωπο και του κόβει χρόνια απ’ τη ζωή. Ταράχτηκαν, λέει η ιστορία, οι άνθρωποι. Ζήτησαν να ληφθούν μέτρα. Έγινε Επιτροπή Σωτηρίας. Από ανθρώπους που ήταν γιατροί, επιστήμονες, μπακάληδες και θυρωροί ξενοδοχείων. Δεν είχε ούτε έναν οδηγό. Και τα μέτρα άρχισαν να λαμβάνονται. Πρώτα είπαν όχι κλάξον, μετά όχι φώτα, μετά όχι εξατμίσεις, μετά όχι κινητήρες που βγάζουν καυσαέρια, μετά όχι κινητήρες που περνούν τις 4.500 στροφές και στο τέλος είπαν όχι κινητήρες. Όσοι, είπαν, έχουν κινητήρα εσωτερικής καύσεως πρέπει να τον παραδώσουν για να καεί σε οξύ. Όσοι, είπαν, έχουν κινητήρες που γυρίζουν στις 7.000 στροφές είναι ένοχοι, διότι θέτουν σε κίνδυνο τη Δημόσια υγεία. Όσοι έχουν αυτοκίνητα σπορ, μεγάλου τουρισμού, αγώνων, αυτοκίνητα χαμηλά και καταραμένα θα συλλαμβάνονται αμέσως και θα παραπέμπονται σε δίκη με την κατηγορία ότι καταστρέφουν τη Δημόσια υγεία. Η ιστορία λέει ότι η Επιτροπή έδωσε 6 μήνες προθεσμία στους κατόχους για να παραδώσουν για καταστροφή κάθε μηχανή εσωτερικής καύσεως. Κι έτσι έγινε, λένε οι παλιοί. Τεράστια καζάνια δούλευαν για μήνες για να κάψουν χιλιάδες μοτέρ, αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες. Κάποια μέρα η μεγάλη πόλις ξύπνησε και οι δρόμοι της ήταν γεμάτοι ποδήλατα και ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Χιλιάδες ηλεκτρικά αυτοκίνητα που σταματούσαν εμπρός σε πρίζες και γέμιζαν τις μπαταρίες τους. Υπήρχαν διάφορα μοντέλα. Οικογενειακά με τέσσερις και οκτώ πόρτες, που έπαιρναν άνετα τον όποιο κύριο και την όποια τετράπαχη κυρία. Φορτηγά που μετέφεραν ντομάτες σε πλαστικά κουτιά με 25 χιλιόμετρα την ώρα. Τα οικογενειακά πήγαιναν με 40! Τα σπορ με τις δύο θέσεις έφταναν τα 55! Το όριο στους δρόμους της Πολιτείας ήταν 70 χιλιόμετρα. Όποιος τα περνούσε έχανε την άδεια από την Επιτροπή Σωτηρίας και δεν ξανάπιανε τιμόνι. Ήταν το μεγαλύτερο έγκλημα που μπορούσε να κάνη κανείς. Μάλιστα, για να πιάνουν τους παραβάτες, είχαν ειδικά αυτοκίνητα περιπολίας με 80 μπαταρίες που έπιαναν αθόρυβα τα 100 χιλιόμετρα την ώρα. Σε κάθε γωνιά υπήρχε αυτοκίνητο της Επιτροπής βαμμένο μ’ ένα συνηθισμένο χρώμα, για να μη διακρίνεται από τους οδηγούς των ηλεκτρικών αυτοκινήτων, που τους έπιανε, αν περνούσαν το Όριο. Το Όριο είχε γίνει ταμπού, θεός που όλοι προσκυνούσαν. Το Όριο και ένα άλλο πράγμα. Η Τρύπα. Η Τρύπα ήταν ένα ειδικό τετράγωνο στο πεζοδρόμιο που έγραφε τον αριθμό του αυτοκινήτου. Οι οδηγοί που είχαν λεπτά μπορούσαν ν’ αγοράσουν Τρύπα, που, μόλις καθόταν επάνω της το αυτοκίνητο, άνοιγε, το κατάπινε και το παρκάριζε. Αν δεν είχες χρήματα, δεν είχες Τρύπα, κι έπρεπε να το αφήνεις στα βουνά γύρω απ’ την Πολιτεία και να κατεβαίνης στη δουλειά με τρόλεϋ ή ηλεκτροταξί. Καμιά φορά, όταν έβρεχε, οι Τρύπες και οι δρόμοι γέμιζαν νερά, και οι μπαταρίες χάλαγαν, και οι ιδιοκτήτες τους ξόδευαν χιλιάδες δραχμές για να τα φτιάξουν, αλλά το αυτί της Επιτροπής δεν ίδρωνε. Αυτά ήταν θέματα των οδηγών. Όμως υπήρχαν και οι άλλες ιστορίες. Δεν ήταν όλοι οι οδηγοί που είχαν ρίξει τους κινητήρες τους στο οξύ. Μερικοί τους φύλαγαν σε σκοτεινά υπόγεια ή σε εξοχικά σπίτια, και μία φορά το χρόνο, κρυφά, μάζευαν τους φίλους τους και τους έβαζαν εμπρός για λίγο, έτσι, για ν’ ακούσουν την εξάτμιση και να θυμηθούν τα ταξίδια που έκαναν στους φιδωτούς δρόμους της πατρίδας τους. Μερικοί είχαν και ταινίες! Από αγώνες που άκουγαν στα ονόματα Τάργκα Φλόριο, Λε Μαν, Νούρμπεργκρινγκ, Μόντσα, Ακρόπολις, Κέρκυρα, Ρόδος, Φιλέρημος και άλλα. Ήταν ψαρομάλληδες και, μόλις άρχιζε η προβολή, άφηναν τα δάκρυά τους να κυλούν, για να μην τους δουν οι άλλοι. Στο τέλος όλοι έκλαιγαν σαν παιδιά. Όταν τελείωνε το φιλμ έβγαζαν σκονισμένα άλμπουμ με φωτογραφίες κατακόκκινων Φερράρι, λευκών Χόντα και πορτοκαλί Μακ Λάρεν. ¶λλοι έβλεπαν κόκκινες ¶λφα GTA, BMW 2002, Κορβέτ Στινγκ Ραίη και Σέλμπι Κόμπρα. Υπήρχαν, όμως, οι καταδότες, που μόλις καταλάβαιναν ότι γίνεται προβολή ειδοποιούσαν τα αθόρυβα αυτοκίνητα, και πολλοί ηλικιωμένοι περνούσαν τα τελευταία τους χρόνια στη φυλακή. Εκείνο το βράδυ ο δρόμος ήταν γεμάτος από ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Ήταν ήσυχα. Ξαφνικά ένας ήχος ακούστηκε από μακριά. Οι οδηγοί κούνησαν τo κεφάλι και είπαν: αεροπλάνο. Αλλά σε λίγο ακούστηκε κοντύτερα. ¶νοιξαν τα παράθυρα και κοίταξαν έξω. Ήταν ολοκάθαρος, στακάτος, που δυνάμωνε και χαμήλωνε... Μερικοί, οι γεροντότεροι, ανατρίχιασαν. Το δέρμα τους μυρμήγκιασε και σταγόνες ιδρώτα κύλησαν στο μέτωπο. Σκέφτηκαν. Κιβώτιο ταχυτήτων. Πέντε, έξι, πέντε, τέσσερα, τρία, δύο, τρία. Εξατμίσεις. Τέσσερις. Τεράστιες. Ελεύθερες. Τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα έκαναν δεξιά. Ο ήχος πλησίαζε, πλησίαζε, πλησίαζε και... Μπραααμ! Ο ήχος έπεσε σαν μολύβι στο στομάχι τους. Κρατήθηκαν για να μην πέσουν από τον αέρα που μύρισε ξαφνικά φυτικό λάδι. Οι κυρίες πάγωσαν. Οι νέοι έμειναν με τα μάτια ολάνοιχτα στα πεζοδρόμια, οι παλιοί δάγκωσαν τα χείλια τους. Πέρασε και χάθηκε ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Κάποιος ψιθύρισε με δέος. - Φερράρι Μπερλινέττα! Η φωνή του σκεπάστηκε από τις σειρήνες των αυτοκινήτων που ακολουθούσαν σφυρίζοντας με τις μπαταρίες τους στα 100 χιλιόμετρα. Το κόκκινο αυτοκίνητο άνοιγε δρόμο μέσα στα ηλεκτρικά και έφευγε προς το βουνό. Τα αυτοκίνητα της Επιτροπής Σωτηρίας είδαν ότι έχαναν το παιχνίδι. Ο εγκληματίας έφευγε γρήγορα. Μερικοί μάλιστα που πρόφτασαν να δουν το πρόσωπό του είπαν ότι χαμογελούσε αδιόρατα κι είχε το κεφάλι ριγμένο πίσω. Ακόμη είπαν ότι ήταν μεγάλος, γύρω στα 70, αλλά λεβέντης! Στο Αρχηγείο της Επιτροπής τα τηλέφωνα χτυπούσαν ασταμάτητα. Οι δεκάδες σταθμοί ελέγχου έδιναν συνεχώς τη θέση του οδηγού. Σιγά σιγά δεκάδες περιπολικά άρχισαν να μαζεύονται σ’ ένα σημείο. Έκλεισαν το δρόμο. Η Φερράρι έφτασε, ο οδηγός κατέβηκε στις ταχύτητες και προσπάθησε να περάσει ανάμεσά τους. Οι εξατμίσεις της έφτυσαν τέσσερις γλώσσες φωτιά. Τα φρένα μύρισαν, καθώς οι σιαγόνες έσφιξαν τους δίσκους. Τα χέρια του γύρισαν το τιμόνι. Το λάστιχό του ακούμπησε στο χώμα. Τ’ αυτοκίνητο έφυγε απ’ το δρόμο και κύλησε στον γκρεμό! Ακούστηκε έκρηξις. Η φωτιά τύλιξε το όμορφο αμάξωμα. Οι άνθρωποι της Επιτροπής κοιτούσαν. Κάποιος σήκωσε το ραδιοτηλέφωνο και μίλησε στο Αρχηγείο. - Τελείωσε. Κάηκε. Περίμεναν μέχρι που έσβησε η φωτιά κι έφυγαν αθόρυβα. Οι άνθρωποι πήγαν στα σπίτια τους και διηγήθηκαν το γεγονός στους δικούς τους. Σε λίγο το ξέχασαν... Η σκιά πλησίασε τα συντρίμμια κι έσκυψε. ¶πλωσε το χέρι και τράβηξε ένα κομμάτι αλουμίνιο. Πάνω του είχε μια πλάκα που έγραφε: Φερράρι 250 GT Berlinetta Scaglietti. Το έβαλε στην τσέπη. Σαν ενθύμιο. Από τον τελευταίο βασιλιά. Το μήνα που πέρασε... ... τακτοποίησα και μια σειρά από εκκρεμότητες που είχαν σχέση με το μαύρο χρήμα που είχα «εισπράξει» όταν ψωνίσαμε το C4I από τη Siemens. Μία ιδέα για να το «ξεπλύνω» ήταν -και είναι- να κάνω ό,τι κάνουν όλοι οι καθώς πρέπει κλέφτες. Μια «δωρεά» (ας πούμε, 100 εκατ. ευρώ) στη Μονή της Αγίας Προξηλάνθης. Μία άλλη να με απαγάγω και να μου ζητήσω λύτρα. Επέλεξα την πρώτη, ως την πλέον σίγουρη, πήρα απόδειξη (οι Μονές δεν κάνουν δηλώσεις στην Εφορία), την πέρασα στα βιβλία και ανέθεσα στους εκσυγχρονισμένους καλόγερους να αγοράσουν από τα Ολυμπιακά Ακίνητα σε κάποια offshore που ανήκει σε μένα, στη σύζυγό μου και στη θεία Χαρίκλεια. ¶ρχισα με αποχαρακτηρισμούς εκτάσεων και αγορά λιμνών. Αυτό το έκανα σε συνεργασία με την «αντιπολίτευση», για να φάνε το κατιτίς από τα 100.000.000 ευρώ (που ο κ. Σανιδάς είπε ότι έχασε το Δημόσιο) και τα δικά τους παιδιά. Στη συνέχεια ασχολήθηκα με τις προσφυγές που έχουν υποβάλει στο ΣτΕ όσοι «ανησυχούν για την υγεία των παιδιών τους» από την εγκατάσταση αιολικών και Φ/Β πάρκων. Ύστερα πληροφορήθηκα ότι 22 μήνες μετά την ψήφιση του Ν. 3468/06 για τις ΑΠΕ ελάχιστες άδειες έχουν δοθεί, λόγω των αντιδράσεων των «τοπικών κοινωνιών», που θεωρούν ότι θίγεται η αισθητική του τοπίου, η οποία δε θίγεται από τα ελενίτ, τα πλαστικά κεραμίδια και τα διπλοκάμπινα. Ως Ατιμασμένος και Εγκαταλελειμμένος υπουργός, που «παραπλανήθηκε» στην υπόθεση Βατοπεδίου, οφείλω να λαμβάνω υπόψη τη θέση τους. Τρανό παράδειγμα τέτοιας κοινωνίας είναι εκείνη που έχει κάνει τη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου photocopy της φάτσας της. Την ίδια ημέρα μια εφημερίδα έγραψε ότι 1 εκατ. τόνοι τοξικών αποβλήτων θάβονται ή ρίχνονται κάθε χρόνο σε φρεάτια που οι περιβαλλοντικά ευαίσθητοι κάφροι ανοίγουν για αυτόν το σκοπό. Ανέθεσα στις υπηρεσίες Μου να ελέγξουν την καταγγελία. Μέχρι το τέλος Ιανουαρίου είχαν αγοραστεί από τους ελεγκτές 126 «Μερσεντέ» 500ML, 15 Cayenne, 35 BMW 525i, 2 Ferrari και 1 Bentley, πράγμα που σημαίνει ότι οι έλεγχοι έφεραν αποτέλεσμα. Ως -ιδεατός- Υπουργός Μεταφορών ξεκίνησα καμπάνια δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ (σε συνεργασία με τον πρόεδρο του ΣΕΑΑ) για την οικονομική οδήγηση. Επικεφαλής έβαλα την κ. Έλλη Κοκκίνου και το μικρό Νίνη. Και οι δύο είναι γνωστοί από την πολύχρονη εμπλοκή τους σε θέματα οδικής ασφάλειας. Η πρώτη οργάνωσε 15 αγώνες Οικονομίας στα αυτοκινητοδρόμια Μεγάρων και Σερρών και ο δεύτερος τον αγώνα Αθήνα-Ολυμπία-Αθήνα για οχήματα που κινούνται με ηλιακή ενέργεια. Αν δεν το ξέρετε, δεν πειράζει. Το ξέρω εγώ ως Υπουργός Μεταφορών. Τέλος, επειδή τα ταμεία της είναι -πάλι- άδεια, επανέφερα τα τεκμήρια διαβίωσης, αναθέτοντας στους εφοριακούς που έχουν «Μερσεντέ» CLK να ελέγξουν τους εφοριακούς που οδηγούν BMW 525i. Η πείρα λέει ότι ελεγκτές και ελεγχόμενοι θα τα βρουν, θα πουληθούν μερικές χιλιάδες τζιπούρες και θα χτιστούν 6.000 αυθαίρετα._Κ.Κ. Υ.Γ.: Για τη διαίρεση της χώρας σε 10 κομμάτια από τους αγρότες δεν προλαβαίνω να γράψω, αλλά υπενθυμίζω ότι η Τζουτζία θα διαθέσει 5,5 δισ. ευρώ για να ψωνίσει γαλλικές φρεγάτες που θα σταλούν στο Γαλατά για αβλαβή διέλευση, όπως αυτή της τουρκικής φρεγάτας στο Σούνιο. Ο λόγος στους αναγνώστες Πάει καιρός που θέλω να αφιερώσω ένα Εν Λευκώ σε επιστολές αναγνωστών, και η στιγμή έφτασε. Δημοσιεύω πρώτα την επιστολή του Θ.Α. Κ. Καββαθά, Επειδή μιλήσατε για την «ημέρα της Κρίσεως», θα ήθελα να σας παραπέμψω στο κείμενο (δεξιά) του Οδυσσέα Ελύτη από το ¶ξιον Εστί. Θεωρώ ότι είναι μοναδικά επίκαιρο, μέσα πάντα από την ελευθερία στο χώρο και στο χρόνο που προσδίδει η ποίηση. Ο Ελύτης δεν ήταν προφήτης. Είχε απλώς την ευφυΐα να γράφει για το μέλλον κοιτώντας στο παρελθόν, προεξοφλώντας την επανάληψη των κύκλων της ιστορίας. Το θλιβερό για μένα είναι ότι μπορεί γι’ αυτό το κείμενο ο Ελύτης το 1979 να κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας, αλλά ουδείς πλέον δείχνει να ενδιαφέρεται για την ουσία της ποίησής του, για τη διαχρονικότητα των κειμένων του. Εσείς έχετε τη δυνατότητα να αναφέρετε ότι αυτά που εκπλήττουν σήμερα τον πρωθυπουργό της χώρας, αυτά που διχάζουν την Αριστερά, που εξαγριώνουν τους νέους υπάρχουν κάπου γραμμένα από το 1958. Και η παιδεία, που απεχθάνεται την ουσία και την καλλιέργεια του πνεύματος, ποτέ δεν τα προσέγγισε. Κάποιος πρέπει να τιμά τους χαμένους ποιητές, καθώς και αυτούς και τη δουλειά τους τείνουν να τους εξαφανίσουν με την ταμπέλα είτε του «γραφικού», του «Αριστερού» είτε ακόμα και του «ποιητή», που στις μέρες μας τείνει να σημαίνει άτομο ξεκομμένο και απόμακρο από την πραγματικότητα. _ Θ.Α. SCREEN PEACE του ΣΩΚΡΑΤΗ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗ* Ρυθμισμένη από την -πάντα- νέα τεχνολογία, τα σπορ και την τηλεόραση, η ζωή μας παίρνει ένα άρωμα «αδρεναλίνης στο κόκκινο». Τριαντάρηδες, σαραντάρηδες, πενηντάρηδες και εξηντάρηδες συμπεριφέρονται σαν δεκαπεντάχρονοι. Οι αληθινοί δεκαπεντάχρονοι, χάρη στην αποθηρίωση της βλακείας των εκτελεστικών οργάνων, συμπεριφέρονται σαν πολίτες με άποψη. Από τη στιγμή που κάποιοι τοποθέτησαν το εμπορικό κέντρο στο επίκεντρο της προσοχής μας, βιτρίνες θα σπάνε και μαγαζιά θα καίγονται σε κάθε ανάφλεξη. Οι ίδιοι θα μένουν στο απυρόβλητο. Στο μεταξύ, ντοκιμαντέρ από το θαυμαστό Κόσμο της Φύσης μάς έχουν προετοιμάσει για αυτό που έρχεται: 2009, Έτος Δαρβίνου, Έτος Φυσικής Επιλογής, και... πώς τό ’λεγε το σλόγκαν στο National Geographic; «Δεν υπάρχει χώρος για δικαιοσύνη στον Αγώνα για την Επιβίωση». Μέρες εορτών, καταφεύγεις στην κινηματογραφική αίθουσα: Στο ριμέικ του The Day The Earth Stood Still φιλικοί εξωγήινοι αναλαμβάνουν να σε ευαισθητοποιήσουν για τον κίνδυνο που διατρέχει ο Πλανήτης. Η κουλτούρα του φόβου υποβάλλει εδώ την ιδέα της Παγκοσμιοποίησης. Ο φόβος είναι από τα βασικά συναισθήματα που καλλιεργεί το Χόλιγουντ, παράγοντας εσαεί έντρομους θεατές-πολίτες. Στην αληθινή ζωή ο κίνδυνος ορίζεται κατά περίσταση: πάγοι που λιώνουν, ιοί, έξωθεν απειλές, φανταστικοί τρομοκράτες... Και φυσικά, όταν ο κίνδυνος απειλεί τον Πλανήτη, οι επί μέρους «μικροδιαφορές» μάς φαντάζουν τόσο ασήμαντες... -... και επί Γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία. *Ο Σωκράτης Παπαχατζής είναι μουσικός και παλιός συνεργάτης του περιοδικού μας ΗΧΟΣ-ΕΙΚΟΝΑΠροφητικόν ΧΡΟΝΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν. Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ’ ουρανού σαρώνοντας η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου.
Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει. Ταραχή θα πέσει στον ¶δη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου. Που πρώτα θα κρατήσει τις αχτίδες του, σημάδι ότι καιρός να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση. Και μετά θα μιλήσει, να πει: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου λέγε τι βλέπεις; - Βλέπω τα έθνη, άλλοτες αλαζονικά, παραδομένα στη σφήκα και στο ξινόχορτο. - Βλέπω τα πελέκια στον αέρα σκίζοντας προτομές Αυτοκρατόρων και Στρατηγών. - Βλέπω τους εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος των δικών τους πτωμάτων. - Βλέπω την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων. Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία, που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν. Αλλά πριν, ιδού, θα γίνουν οι ωραίοι που ναρκισσεύτηκαν στις τριόδους Φίλιπποι και Ροβέρτοι. Θα φορέσουν ανάποδα το δαχτυλίδι τους, και με καρφί θα χτενίσουνε το μαλλί τους, και με νεκροκεφαλές θα στολίσουνε το στήθος τους για να δελεάσουν τα γύναια. Και τα γύναια θα καταπλαγούν και θα στέρξουν. Για να έβγει αληθινός ο λόγος ότι σιμά η μέρα όπου το κάλλος θα παραδοθεί στις μύγες της Αγοράς. Και θα αγαναχτήσει το κορμί της πόρνης, μην έχοντας άλλο τι να ζηλέψει. Και θα γίνει κατήγορος η πόρνη σοφών και μεγιστάνων, το σπέρμα που υπηρέτησε πιστά, σε μαρτυρία φέρνοντας. Και θα τινάξει πάνουθέ της την κατάρα, κατά την Ανατολή το χέρι τεντώνοντας και φωνάζοντας: Εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου λέγε τι βλέπεις; - Βλέπω τα χρώματα του Υμηττού στη βάση την ιερή του Νέου Αστικού μας Κώδικα. - Βλέπω τη μικρή Μυρτώ, την πόρνη από τη Σίκινο, στημένη πέτρινο άγαλμα στην πλατεία της Αγοράς με τις Κρήνες και τα ορθά Λεοντάρια. - Βλέπω τους έφηβους και βλέπω τα κορίτσια στην ετήσια Κλήρωση των Ζευγαριών. - Βλέπω ψηλά, μες στους αιθέρες, το Ερέχθειο των Πουλιών. Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ’ ουρανού σαρώνοντας η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου. Αλλά πριν, ιδού, θα περάσουν γενεές το αλέτρι τους πάνω στη στέρφα γης. Και κρυφά θα μετρήσουν την ανθρώπινη πραμάτεια τους οι Κυβερνήτες, κηρύσσοντας πολέμους. Όπου θα χορτασθούνε ο Χωροφύλακας και ο Στρατοδίκης. Αφήνοντας το χρυσάφι στους αφανείς, να εισπράξουν αυτοί τον μιστό της ύβρης και του μαρτυρίου. Και μεγάλα πλοία θ’ ανεβάσουν σημαίες, εμβατήρια θα πάρουν τους δρόμους, οι εξώστες να ράνουν με άνθη τον Νικητή. Που θα ζει στην οσμή των πτωμάτων. Και του λάκκου σιμά του το στόμα, το σκοτάδι θ’ ανοίγει στα μέτρα του, κράζοντας: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου λέγε τι βλέπεις; - Βλέπω τους Στρατοδίκες να καίνε σαν κεριά στο μεγάλο τραπέζι της Αναστάσεως. - Βλέπω τους Χωροφυλάκους να προσφέρουν το αίμα τους θυσία στην καθαρότητα των ουρανών. - Βλέπω τη διαρκή επανάσταση φυτών και λουλουδιών. - Βλέπω τις κανονιοφόρους του Έρωτα. Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει. Ταραχή θα πέσει στον ¶δη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου. Αλλά πριν, ιδού, θα στενάξουν οι νέοι και το αίμα τους αναίτια θα γεράσει. Κουρεμένοι κατάδικοι θα χτυπήσουν την καραβάνα τους πάνω στα κάγκελα. Kαι θα αδειάσουν όλα τα εργοστάσια, και μετά πάλι με την επίταξη θα γεμίσουν, για να βγάλουνε όνειρα συντηρημένα σε κουτιά μυριάδες, και χιλιάδων λογιών εμφιαλωμένη φύση. Και θά ’ρθουνε χρόνια χλωμά και αδύναμα μέσα στη γάζα. Και θά ’χει καθένας τα λίγα γραμμάρια της ευτυχίας. Και θά ’ναι τα πράγματα μέσα του κιόλας ωραία ερείπια. Τότε, μην έχοντας άλλη εξορία, πού να θρηνήσει ο Ποιητής, την υγεία της καταιγίδας από τ’ ανοιχτά στήθη του αδειάζοντας, θα γυρίσει για να σταθεί στα ωραία μέσα ερείπια. Και τον πρώτο λόγο του ο στερνός των ανθρώπων θα πει, ν’ αψηλώσουν τα χόρτα, η γυναίκα στο πλάι του σαν αχτίδα του ήλιου να βγει. Και πάλι θα λατρέψει τη γυναίκα και θα την πλαγιάσει πάνου στα χόρτα, καθώς που ετάχθη. Και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση, και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων!